Ενός λεπτού σιγή
για τα δέρματα που κλαίνε
μέσα στην κυκλοφορία των σωμάτων.
Για τις γυναίκες που βγαίνουν απο το κομμωτήριο
με σκυφτό κεφάλι.
Για τις δαντελες των εσωρούχων
που υπόσχονται άκρες ανδρικών δαχτύλων
για να ξυραφιάσουν τις επιθυμίες.
Για την ανισόρροπη ελλειψη ευγνωμοσύνης στο κόκκινο μήλο.
Για τους ανέραστους έρωτες.
Για το σεξ χωρίς ερωτισμό.
Ενός λεπτού σιγή για τους ανόητους που ψάχνουν ένα σώμα
ένα οποιοδήποτε σώμα
για να αδειάσουν
ολη τους την μοναξιά.
Όλη τους την απόγνωση.
Ευγνωμοσύνη στην απόγνωση των ξένων ψυχών.
Των ανήκουστων αυτών πλασμάτων
που μολύνουν τον κόσμο.
Των νεκρών αυτών σωμάτων
που μέσα στο πλήθος
ψηλαφίζουν τυφλά
χωρίς να βλέπουν δρόμο
καμία οδό
και πασχίζουν συντετριμμένα
αποκομμένα
και ωχρά
αναζητώντας ένα άλλο σώμα
να πιάσουν
χωρίς να το αγγίξουν.
Ζωή Κυροπούλου.
