Όταν πέθανες μπαμπά έχασα ένα κομμάτι παιδικό της ψυχής μου κι ένα γυναικείο.
Μόλις πέθανες με έκανες αμέσως πυργοδέσποινα.
Με στόλισες με ένα σπίτι κληρονομιά, αλλά εγώ μέσα στους διαδρόμους του παίζω με τις σκιές απο τα χάδια σου.Φοράω αιώνια το φόρεμα που μου χάρισες και φλέγομαι με το χέρι σου πάνω στον πυρετό μου.
Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα πατέρα αλλά δεν ξέρω που να το στείλω.Θέλω να γράψω ένα γράμμα που αντι για λέξεις να έχει επάνω του φωτιές απο ξερά κλαδιά του Αη Γιαννιού που θα θυμίζουν την γιορτή σου.
Δεν πάω ποτέ στο μνήμα σου δεν βάζω λουλούδια και όταν βλέπω την γελαστή σου φωτογραφία πάνω στο πέτρωμα θέλω να τη σπάσω.
Μόλις φτάνω στο μνήμα σου πατέρα δεν νιώθω καμία αγάπη.
Μόνο τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω τα δάκρυα να ρέουν σαν αφρος πάνω στα δάχτυλα μου και χαίρομαι για την λύπη μου.
Και λυπάμαι για την χαρά μου
Πάνε χρόνια που έφυγες μπαμπά αλλά εγώ νιώθω ότι πέθανες τώρα.
Ήθελες να με προστατέψεις και δεν μου μίλησες ποτέ για το ασταμάτητο τώρα
που θα με κρατάει
για πάντα κόρη σου.
Ζωή Κυροπούλου.
