ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ

 

 

Είναι λέει ροκ .

Πάντα λέει ήτανε ροκ.

Αλλά όταν μου μιλάει ,

εγώ πάντα ακούω ένα Τσιτσάνη να κλαίει 

μέσα στα αυτιά μου 

και να με διαπερνά μέχρι την καρδιά.

 

Είναι λέει μονογαμικός.

Μα κάθε φορά που βλέπω το πλάγιο τοξωτό του βλέμμα

αναγνωρίζω την ατολμία του να απιστήσει

και την θέληση να αμαρτήσει.

 

Είναι λέει πολυγαμικός 

αλλά κάθε φορά που απιστεί 

εγώ βλέπω ένα φοβισμένο παιδί που φοβάται 

μην το κερατώσουν πρώτο.

 

Είναι λέει πλούσιος.

Έχει πολλά φράγκα 

που τα πατάει καθώς προχωράει μέσα στην κάλτσα των παπουτσιών του.

 Γεμάτο απο ξερό ψωμί με μουχλιασμένη μαγιά το τραπέζι των παιδιών του.

 Γεμάτο παιδικά ξηρά σάλια απο την πείνα και την τσιγκουνιά.

Είναι και εκείνος δυστυχώς, που όλους τους βλέπει πουλημένους.

 Οργίζεται πεισματωμένος 

γιατί εκείνον κανένας ποτέ δεν θέλησε να τον αγοράσει. 

Κι έβαζε πάντα  την τιμή του στα ύψη 

έτοιμος πάντα να την υποτιμήσει.  

 

Είναι λέει φτωχός και δεν έχει νύχια να ξυθεί.

 Κι ένα παγωτό που κατάφερε να αγοράσει προχθες 

το μοιράστηκε μέσα στο δειλινό  σε ένα παγκάκι με έναν αλήτη φιλαράκι.

 

Είναι και ο άλλος. Ο τάχα μορφωμένος.

 Κάδρα τα πτυχία, η αναγνώριση και οι ξένες γλώσσες.

Πνευματικά ξελιγωμένος. Πεισματικά να κατέχει ότι δεν έχει. Ότι δεν είναι.

 

Και εκείνη η  Ασιάτισσα η αμόρφωτη πουτάνα 

(για την οποία μαζεύουνε υπογραφές)

 πήρε στα πόδια της εψες και ζέσταινε κρυφά,

ενα κοπροσκυλο που  βρωμούσε, έζεχνε και τρεμούλιαζε απο το κρύο. 

Γεμάτη ανθρωπια και ζεστασιά σαν απαλή κουβέρτα . 

Γεμάτη απο τίμια ασωτία που ακουμπάει τα ρέστα της στην πρώτη ευκαιρία.

 

Είσαι κι εσύ που ζητάς τα ταξίδια για την επιστροφή.

Για να σκουπίσεις τις σόλες σου στο μικρό πατάκι της πόρτας σου που λέει καλωσόρισες.

Σε αυτό το σπίτι που απέξω περνούν τα τρένα με άγνωστους ταξιδιώτες.

 

Το γλυκό σου σπίτι 

αυτή η τρυφερή μικρή γωνιά του σύμπαντος,

 η μικρή αιώρα που ξέρει όλα τα ταπεινά ανιαρά μυστικά σου

και που στους τοίχους του καθώς σφυρίζει το τρένο και γεμίζει το δωμάτιο σου σκιές,

λες πως τελικά δεν ξέρεις ποιός είσαι. 

 

Δεν ξέρεις τι θες. 

Και όλο λες ...λες... 

και περιγράφεις... 

όλο αυτό το ασαφές που σε περικλείει....

 το σχετικό που  σε διανύει

 και κλαις.

Ζωή Κυροπούλου 10/4/2021

Πίνακας: Ζωρζ Σερά

"Το Τσίρκο", 1891.

 

 

 
Αποθήκευση

Share this article

Αποποίηση ευθύνης

Οι πληροφορίες σε αυτό τον διαδικτυακό τόπο παρέχονται ''ως έχουν''. Η εταιρία μας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, σε καμία περίπτωση, προς οποιονδήποτε, για οποιεσδήποτε άμεσες, έμμεσες, ειδικές ή παρεπόμενες ζημίες από την χρήση της παρούσας ιστοσελίδας...

Δείτε περισσότερα

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Newsletter

Εγγραφείτε για να λαμβάνετε τα πιό πρόσφατα νέα μας!