Στο σμάλτο των ματιών σου…..
Στα πέτρινα σου δάκρυα…..
Σ αγαπώ
σαν νύχτα που ψάχνει το φως
Και
σαν σκιά που αναζητά τον ήλιο
Η ζωή….
η ζωή….
είναι ένα πιάνο.
Δύο πλήκτρα που ανοίγουν φτερά πάνω
σε ένα σώμα με αναμνήσεις.
Πλήκτρα που χαράζουν μαχαιριές κάτω από το στήθος
Βλέπω το πουκάμισο σου
καθώς ο άνεμος το παρασέρνει πάνω από την μέση σου
και γυμνώνει τον μητρικό αφαλό σου.
Πόσο σ αγαπώ….
Πόσο σε περιμένω…
Πόσο σε θέλω..
Δέξου αυτόν τον πικρό εναγκαλισμό
στην αποβάθρα που έφερες
ρίχνοντας σκάλα στον έναστρο διωγμό μου.
Στον αιματηρό μας χωρισμό
και στην διαγραφή της ύπαρξης μου.
Πως μοιάζεις!
Σαν καλάμι αλύγιστο.
Σαν άχνη θλίψης,
μέσα στην μοναχική πόλη
που παίρνει το φως
και σπέρνει το γκρι στον κόμπο της φωνής μου. .
Ζωή Κυροπούλου
