Απόσπασμα απο το μυθισατόρημα "Εκείνες Που Μάγεψαν Τον Θάνατο" αποστολή χωρίς έξοδα και αντικαταβολή στον ακόλουθο σύνδεσμο με μήνυμα ΕΔΩ.
Ζωή Κυροπούλου συγγραφέας
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου ένα κορίτσι που το γνώρισα πριν δύο χρόνια. Ενημερωμένη καθώς ήταν για το γεγονός ότι δημοσιογραφώ σε θέματα βοτάνων και ελαίων ομορφιάς, άρχισε πανικοβλημένη να με εκλιπαρεί: Σας παρακαλώ πείτε μου: είμαι 30 χρονών και δεν θέλω να κάνω ρυτίδες. Δεν θέλω να γεράσω. Έφθασα τριάντα χρονών! Δεν θέλω να γεράσω! Σας παρακαλώ πείτε μου τι πρέπει να κάνω. Θα κάνω τα πάντα! Αρκεί να μην γεράσω. Ήταν ασύλληπτο! Μετά από κάθε συζήτηση την οποία και φρόντιζα να αλλάζω, άκουγα σε επανάληψη τις ίδιες παρακλήσεις. Αναγκαστικά σκέφθηκα: να λοιπόν ένα θύμα. Με το τόσο άγχος της, προκαλούσε οποιοδήποτε ανήθικο έμπορο καλλυντικών η πλαστικό χειρουργό να την εκμεταλλευτεί.
Έβλεπα τον πανικό της και γελούσα από μέσα μου. Όχι γιατί απαξιώνω το πρόβλημα της. Αλλά γιατί όταν έρθει η εποχή του γήρατος όπως το είχε στο μυαλό της -εγώ τότε ήμουν σχεδόν 45 χρονών ήμουν δηλαδή η ζωντανή ενσάρκωση όλων των φοβιών της- όχι μόνο δεν θα ένιωθε πανικό για την ηλικία της, αλλά θα ένιωθε κι ευγνωμοσύνη που η μοίρα, της την παραχώρησε..
Βέβαια δεν ισορροπούν όλοι όσο μεγαλώνουν. Στο μυαλό μου επιστρέφει κάθε τόσο ένας πολύ αγαπημένος παιδικός μου φίλος -ας τον πούμε Γιώργο- ο οποίος είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος μου και καυχιέται για τις σεξουαλικές του πάμπολλες κατακτήσεις όντας παντρεμένος. Καθώς μου μιλάει τον παρατηρώ. Δείχνει γερασμένος. Τα βλέφαρα πεσμένα.
Όλη του η παρουσία εκπέμπει τοξίνη. Το δέρμα άτονο και πιεσμένο από την κακή κυκλοφορία του αίματος. Κηλίδες και ανομοιομορφίες στην ωχρή του επιδερμίδα. Κάθε βράδυ πίνει πολύ με τα φιλαράκια του τα οποία τον τραβάνε σε όλα τα «γούστα». Καθώς μου μιλάει πέφτω συνέχεια ψυχολογικά. Λυπάμαι για τον Γιώργο. Πραγματικά πενθώ για τα νιάτα του που δεν του δίδαξαν τίποτε. Άλλα μου λέει εκείνος και άλλα βλέπω εγώ. Λυπάμαι ακόμη περισσότερο γιατί χαλάει τα δεύτερα του νιάτα. Η εποχή από τα 45 έως τα 55 θεωρώ, ότι είναι μια ανθισμένη εποχή. Το αστείο είναι ότι όποτε «χωριζόμαστε» με τον Γιώργο μου εξομολογείται με πραγματικό ενδιαφέρον, ότι στενοχωριέται για μένα. Εγώ προτιμώ να διαβάζω τα βράδια και μόλις δω ότι κάπου αισθάνομαι άβολα, φεύγω. Το καλό μου φιλαράκι θεωρεί αντίθετα πως θα διασκέδαζα περισσότερο αν ξενυχτούσα περισσότερο. Δείχνω τόσο καταθλιπτική όπως λέει! Και δεν καταλαβαίνει ότι είναι εκείνος που μου εμπνέει κατάθλιψη! Ότι δίπλα του απογοητεύομαι γιατί δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι ξοδεύεται. Ένας τόσο καλός άνθρωπος! Χωρίζουμε και οι δύο από τις συναντήσεις μας έχοντας ο ένας την πιο καταθλιπτική εικόνα για τον άλλον.
Ζήσε τη ζωή σου με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελες τα παιδιά σου να ζήσουν τη δική τους.
Βούδας,
Για να κερδίσεις την αυθεντική νεότητα πρέπει να αποδεχθείς ότι μεγάλωσες. Να αποδεχθείς την αλλαγή. Ο φίλος μου δεν την αποδέχεται και γυρνάει συνεχώς γύρω από τον εαυτό του. Κρεμιέται έξω από τους πάγκους των μπαρ εκλιπαρώντας για το βλέμμα της μπαργούμαν η οποία δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια εργαζόμενη γυναίκα που κοιτάει κουρασμένη κάθε τόσο κρυφά το ρολόι της. Αλλά ο Γιώργος θεωρεί ότι συντηρεί τα νιάτα του με αυτό τον τρόπο γιατί όταν ήταν νέος ζούσε σε αυτό το ρυθμό.
Πως αντιμετωπίζει την ζωή του ο έφηβος.
Ο έφηβος καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει και τρομάζει. Η αλλαγή που ζει είναι σοκαριστική και ούτε μπορούσε να την φανταστεί για τον εαυτό του. Από εκεί που ήταν παιδί, ξαφνικά μπορεί να κάνει έρωτα, να καπνίσει, να βρίσει. Μπορεί να κάνει όλα τα μυθικά πράγματα που βλέπει στις ταινίες. Του παραδίδονται προνόμια των μεγάλων. Παράλληλα απαιτούνται από το σπίτι και το σχολείο οι υποχρεώσεις των ενηλίκων. Πρέπει ταυτόχρονα να κάνει ότι λέει και να λέει αυτά που κάνει. Σχιζοφρένεια! Με το ένα πόδι στην ενηλικίωση και με το άλλο πόδι στην παιδική του ηλικία. Οι μεγάλοι τα ξεχάσαμε όλα αυτά αλλά η αλήθεια είναι, ότι η αμυδρή έστω ανάμνηση τους, μας μπλοκάρει. Όμως οι έφηβοι τελικά αποδέχονται την αλλαγή. Ορμάνε τελικά στον χρόνο. Και σιγά σιγά μαθαίνουν να ερωτεύονται πιο υπεύθυνα, αναγνωρίζουν τα λάθη τους και εκπαιδεύονται όσο μπορούν στον κοινωνικό τους ρόλο.
Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ή τα πιο έξυπνα, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές.
Κάρολος Δαρβίνος.
Όταν φτάνεις στα 50 και αρνείσαι να μεγαλώσεις, δηλαδή δεν αποδέχεσαι το γεγονός πως εξελίσσεσαι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν δέχεσαι την αλλαγή και κινδυνεύεις να γκρεμιστείς. Πρέπει να αποδεχθείς ότι μεγαλώνεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αναγκάζεται να το κάνει κι ένα έφηβος. Είναι τότε που θα αποκαλυφθούν οι προοπτικές που παρουσιάζονται σε αυτήν την καταπληκτική δημιουργική ηλικία.
Αυτός που θέλει να είναι σταθερά ευτυχισμένος πρέπει να αλλάζει συχνά.
Κομφούκιος.
Και για να ξαναγυρίσω στον φίλο μου τον Γιώργο, κάθε τόσο με καλεί στο τηλέφωνο όταν παθαίνει κρίσεις άγχους, ταχυκαρδίες ή υπερένταση. Πάντα αντιμετωπίζει κι ένα πρόβλημα υγείας. Ένα πόνο η μια ξαφνική ενόχληση. Δεν ξέρει όμως τι συμβαίνει γιατί φοβάται να πάει στον γιατρό. (Γιατί άραγε του συμβαίνουν όλα αυτά; αφού περνάει καλά!) Μια μέρα για να τον ηρεμήσω από μια κρίση άγχους, θυμήθηκα τον Νίτσε.
Ωριμότητα είναι το να ξαναβρίσκει κανείς τη σοβαρότητα που είχε ως παιδί, την στιγμή που έπαιζε.
Νίτσε.
Και τον παρότρυνα: Σταμάτα να ανησυχείς. Μην αφήσεις τις σκέψεις και τα αδιέξοδα να σε καταβάλουν. Ζήσε το τώρα! Όπως κάνουν τα παιδιά την ώρα που παίζουν. Αποχωρίσου από την σκέψη σου και κοίτα τι συμβαίνει γύρω σου αυτή τη στιγμή. Έχεις παρατηρήσει τα παιδιά την ώρα που παίζουν; είναι αφοσιωμένα μόνο σε αυτό που κάνουν. Μια μέρα λοιπόν μου λέει γεμάτος ευγνωμοσύνη: Δεν ξέρεις πόσο με βοήθησες με αυτό που μου είπες τότε. Το ίδιο βράδυ βγήκα έξω και ξέδωσα με δύο μπαργούμαν και κάτι φιλαράκια! Έζησα το τώρα!
Έκπληκτη του απάντησα ότι δεν εννοούσα αυτό όταν έλεγα ζήσε το τώρα. Αλλά να αφοσιωθείς σε αυτό που κάνεις την κάθε φορά. Λόγου χάρη τώρα, μπορείς να αφοσιωθείς στην συζήτηση μας. Με κοίταξε έκπληκτος. Με αυτό θέλω να πω ότι για μερικούς ανθρώπους η τέχνη της ζωής είναι ένα μυστήριο γιατί έχουν εκπαιδευτεί τόσο πολύ στο σύγχρονο λάιφ στάιλ, ώστε δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι το βαθύ νόημα είναι πολύ απλό και το έχουμε καθημερινά μπροστά μας. Το αληθινό νόημα βρίσκεται έξω από τα κουτάκια.
Επίσης το νόημα κάθε φράσης που ακούμε, φορτίζεται από το περιεχόμενο των εμπειριών μας και της εσωτερικής μας καλλιέργειας. Με λίγα λόγια δεν είναι υπεύθυνος ο άλλος γι αυτά που είμαστε σε θέση να καταλάβουμε όταν μας μιλάει. Όταν δε μπορούμε να κατανοήσουμε τις προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά μας κάθε φορά που καλούμαστε να αλλάξουμε, αφήνουμε τις στιγμές να χάνονται. Υποφέρουμε όλοι σαν τον φίλο μου τον Γιώργο που πάντα είναι ταραγμένος και συνεχώς, επιθυμεί να βρίσκεται κάπου αλλού από εκεί που είναι. Γιατί μου το δήλωσε ξεκάθαρα: δεν είμαι πουθενά ευχαριστημένος.
Θα βρεις νόημα σ’ αυτή τη ζωή μόνο αν το δημιουργήσεις εσύ. Είναι ένα ποίημα που θα συνθέσουμε, ένα τραγούδι που θα τραγουδήσουμε, ένας χορός που θα χορέψουμε.
Όσσο.
Γιατί το ταξίδι είναι εδώ. Στην στιγμή. Γιατί για να περάσουμε καλά δεν έχουμε ανάγκη από ένα συνεχόμενο ξεφάντωμα. Αλλά από μια διαρκή ισορροπία. Κι αυτό στα 40 ή τα πενήντα μας, οφείλουμε για την καλή μας υγεία να το γνωρίζουμε και να το μεταδίδουμε και στους άλλους. Αλλιώς έρχονται αιφνίδια καρδιακά επεισόδια, στυτική δυσλειτουργία, κατάθλιψη, κοινωνική απομόνωση. Τα πενήντα είναι μια υπέροχη δεύτερη εφηβεία . Ένας μεσήλικας σήμερα μπορεί να κάνει ότι κάνει κι ένας τριαντάρης αλλά με άλλους ρυθμούς, με άλλη ποιότητα και με πολύ αγάπη. Μπορεί να κάνει σχέση με νεότερους, να σπουδάσει κάτι, να μάθει μουσική, ξένη γλώσσα, να ταξιδέψει, να ντυθεί, όπως του κάνει κέφι. (Βάση μελετών έχει αποδειχθεί ότι όσοι ντύνονται νεανικότερα από την ηλικία τους έχουν καλύτερη υγεία.) Αλλά δεν μπορεί να υποδυθεί ότι έχει το άγουρο πάθος ενός έφηβου. Την φρενίτιδα ενός άπειρου νεανίσκου. Γιατί απλούστατα δεν την χρειάζεται. Αν είσαι 50 και συμπεριφέρεσαι σαν 25 χάνεις αυτήν την υπέροχη ηλικία. Σκέψου ότι στα 70 ή τα 80 θα την αναπολείς. Μάλιστα αν προσπεράσεις τα 50 σου υποδυόμενος τον 25αρι, μάλλον κινδυνεύεις να γίνεις ένας γκρινιάρης αντιπαθητικός κι εχθρικός γέρος γιατί θα έχεις μεγαλώσει ανικανοποίητος. Θα έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή υποδυόμενος έναν ρόλο και όχι την αυθεντικότητα σου.
Το σημαντικό δεν είναι να τρέχεις στην ταχεία λωρίδα αλλά στην δική σου λωρίδα.
Ρόμπερτ Σ Έλλιοτ
Νέος στα 50 δεν σημαίνει πίνω καπνίζω και ξενυχτάω με άλλους ή άλλες. Πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος στα 45 ή 50 να βρει έναν καλύτερο πιο ουσιαστικό ρόλο να υποδυθεί. Να αποδεχθεί την ωριμότητα και να την παντρέψει με όλη την αφέλεια της συναισθηματικής του αγνότητας. Γιατί και ο πενηντάρης έχει παιδική και νεανική ομορφιά. Στα 50 σου ή τα 40 και κάτι,οφείλεις απλά να είσαι πιο εκλεπτυσμένος. Για παράδειγμα δεν πας να φας ένα γουρουνόπουλο στις 12 το βράδυ αλλά πίνεις άνετα ένα κρασί συνοδευμένο με τα πιο υπέροχα τυριά. Ας είναι και τα πιο ταπεινά.
Στην συναυλία του αγαπημένου τραγουδιστή, δεν πας ως οπαδός κάτω από την εξέδρα αλλά απολαμβάνεις ως θεατής από τις κερκίδες! Το ίδιο γίνεται και με το σεξ. Χαρίζεις ποιότητα όχι ποσότητα. Μπορείς να κάνεις 2 ώρες σεξ προσφέροντας τρυφερότητα. Είσαι πια ελεύθερος να μην ποζάρεις στο σεξ αλλά να το ζεις και να σε παρασύρει και όχι να το σκηνοθετείς για να βγει καλό το πλάνο σου.
Ψάχνεις την ισορροπία ,την εσωτερική γαλήνη και όχι την ταραχή της εφηβικής εκτόνωσης. Δεν είναι ο καιρός της πυώδους ακμής για τον πενηντάρη ή την πενηντάρα κι ευτυχώς βέβαια. Στα 50 μας, μας παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία. Να μην περιοριζόμαστε πλέον από τις απόψεις των άλλων, να μην μας ορίζει κανείς πέρα από τον εαυτό μας και έτσι επιτέλους να μπορούμε να του δώσουμε τον χρόνο που πάντα είχε ανάγκη! Στα 50 μας πετάμε τις τύψεις και τις ενοχές. Δεν έχουμε χρόνο για συμβιβασμούς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι οι απόψεις κάποιου άλλου, η ζωή τους μια μίμηση, τα πάθη τους ένα ρητό.
Oscar Wilde.
Το κολλαγόνο δεν μοιράζεται μόνο στα μπουκάλια. Το υαλουρονικό δεν βρίσκεται μόνο στα φαρμακεία. Η ζεστή αγάπη για την ζωή και η ελεύθερη αποδοχή της με τις εξελίξεις της, η πνευματική ισορροπία, το χαμόγελο, η ψυχραιμία, η κατανόηση και ο έλεγχος του φόβου, αυξάνουν φυσικά το κολλαγόνο και το υαλουρονικό. Γιατί από όλα μας τα χαρακτηριστικά καθώς μεγαλώνουμε, είναι το βλέμμα μας πρώτα από όλα που πρέπει να εκπέμπει αποδοχή. Ακόμη κι αν η μέση πονάει κάθε πρωί. Άλλωστε γι αυτό υπάρχει το πιλάτες.
Με την σκέψη επίσης, αυξάνεται το κολλαγόνο. Και όταν λέω σκέψη δεν λέω να βάλεις το κεφάλι κάτω να πιάσεις και το μέτωπο και να πέσεις στην κατήφεια. Σκέψη είναι να κατανοήσεις ότι το σημερινό λαιφ σταιλ είναι μια μούφα. Δεν αποτελεί την μοναδική πρόταση για να ζήσεις. Πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου και να βρεις τι αλήθεια θέλεις. Η κατάχρηση του εαυτού σου με ερωτικές ακροβασίες πιώματα και ανευθυνότητες στα 50, δεν είναι λαιφ σταιλ αλλά με «πιάσαν κορόιδο» και μου «τα παίρνουν» οι διαφημιστές. Εκεί «πάτησε», σε αυτήν την ψεύτικη ανάγκη μας για διασκέδαση μέσω της εκτόνωσης, το ελληνικό δημοφιλές τηλεοπτικό σήριαλ «50 και κάτι» που κάποτε έκανε τρελά νούμερα. Παρουσίαζε πενηντάρηδες με σεξουαλικά ενδιαφέροντα που βίωναν απρόβλεπτα γεγονότα άγουρων 30ρηδων. Αν το καλοσκεφθούμε και το «sex in the city» πάνω στην ίδια λογική βασίστηκε. Ας αναλογιστούμε την πενηντάρα της παρέας.
Τόσα χρόνια στη ζωή μόνο μια κοπέλα είδα να μην μεγαλώνει ποτέ. Την Ελένη. Η Ελένη τα κατάφερε. Ένα καταπληκτικό κορίτσι που έσφυζε από ζωή. Μεγαλώσαμε κάποτε μαζί. Συνομήλικη μου. Η Ελένη όμως έμεινε για πάντα έφηβη στην όψη. Πέθανε ακαριαία σε τροχαίο, μόλις στα 16 της χρόνια. Ειλικρινά μόνο και με αυτή τη σκέψη δεν βρίσκω λόγο γιατί να στενοχωρηθώ που σήμερα είμαι σαρανταέξι.
Απόσπασμα απο το μυθισατόρημα "Εκείνες Που Μάγεψαν Τον Θάνατο" αποστολή χωρίς έξοδα και αντικαταβολή στον ακόλουθο σύνδεσμο με μήνυμα ΕΔΩ.
Ζωή Κυροπούλου συγγραφέας
