Καλοσύνη…
τρυφερό πορτοκάλι με τους άξονες τρελού ποδηλάτου
που ανεβαίνει στον ουρανό .
Καλοσύνη εσύ, όμοια με μωρά βαριά και στρογγυλά
που χτυπούν τα καμπαναριά της άνοιξης.
Οι σκηνοθέτες σου γυρνούν την πλάτη
γιατί σε θεωρούν εύκολη και ανιαρή
και δεν σε κάνουν σινεμά
Καλοσύνη....
μικρό αγνό κορίτσι που έχεις επάνω σου το χνούδι του ροδάκινου
και κάνεις παράφορο τρυφερό έρωτα
με όλους τους ανάπηρους και τους καμένους στο πρόσωπο.
Λευκό γιασεμί
φτιαγμένο από διάφανο πάγο
που λιώνει στις καυτές χαρακωμένες παλάμες.
Καλοσύνη! .....μικρέ φεγγίτη!
Γρίλια στην τηλεόραση του κόσμου.
Σκορπίζεσαι στους πέντε ανέμους
σαν τσουνάμι της θάλασσας
και μετά μαζεύεις τα κομματιασμένα σου ύδατα
και τρέχεις στα ποτάμια.
Καλοσύνη .....
που κρύβεσαι στις ρίζες των δέντρων
Των δέντρων που μοιάζουν με τα χέρια του θεού
και σκορπάς τα μήλα σου.
Καλοσύνη ......γύφτισσα, βαθύ τσιγγαναριό, ανάγωγη
ανάμεσα σε γυαλιστερούς ανθρώπους δεξιώσεων
που χώνεσαι σαν μυτερό αγκάθι ψαριού
στα ωραία και αστραφτερά λευκασμένα χαμόγελα
τα σμιλεμένα από τροχούς οδοντιάτρων.
Αλήτισσα πόρνη, μόνη, καλοσύνη,
που ξεδιάντροπα υπάρχεις μέσα στις αρρώστιες, τις κακουχίες, τους απατηλούς έρωτες .την ερημιά.
Ανθίζεις μέσα στη λάσπη και στεφανώνεις την μοναξιά
κι ύστερα αναδύεσαι τρυφερά σαν δειλινό..
Σου χρωστάω όταν σε μέρες ταραγμένες, άυπνες, σκληρές,
εγώ έσφιγγα την ψυχή μου μέσα στα δάκτυλα
για να μην μου φύγει
μην μου πέσει και την πατήσω
κι ήρθες εσύ σαν καλοκαιρινός μεσημεριάτικος ύπνος βαθύς,
στάθηκες κάτω από τις φυλλωσιές
και με φίλησες σαν αεράκι μέχρι να ριγήσω.
Ζωή Κυροπούλου 12-5-2019
Πίνακας: Παύλος Μαθιόπουλος, Ψυχή. 1900.
Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Κατσίγρα.
